Ja, krokusy i moje niewydarzone wypady na zdjęcia

Wreszcie ładna pogoda, mam akurat wolny dzień, kilka krokusów “fioletowi się” do mnie zza szyby. Biorę to za zachętę: pragnę sfotografować całe morze krokusów!

Wiem, że masowo rosną na Karkonoskiej na wylocie z Wrocławia, ale już się widzę z tym swoim obiektywem-lufą na środku podobno najgłośniejszej ulicy w Polsce. Pławię się w radości na myśl o potencjalnych gwizdach, trąbieniu i uwagach co niektórych kierowców. Ba – wizualizuję sobie nawet policję, która poucza mnie, bym przeniosła się gdzieś ze swoją działalnością.

Wybieram zatem bardziej neutralny grunt, zacznę od Parku Południowego. Jeśli nabiorę odwagi, spróbuję z tą Karkonoską.

Taszczę więc swój wcale nielekki plecak foto z arsenałem sprzętu, pogoda niebezpiecznie szybko się skiepszcza. Na samym skraju parku dostrzegam (oczywiście przy ulicy!) wreszcie parę kępek krokusów. Czym prędzej przechodzę do procederu.

Rozkładam reklamówkę, będę na niej klęczeć, żeby się nie pomoczyć ani nie ubrudzić. Co ja sobie myślałam, że niby co mi da taka mała reklamówka, trzeba było brać cały wielki wór albo inną plandekę, żebym się mogła spokojnie i skutecznie porozkładać.

ROZKŁADAM SIĘ NA Z GÓRY UPATRZONEJ POZYCJI

Czapka spada mi na oczy, sama nie wiem co bardziej mi przeszkadza: torebka czy ten plecak foto, oczy zaczynają łzawić, wiatr zwiewa reklamówkę, śmieszny stanowię widok, a widowni nie brak. 

MARIANNA – postrach wiewiórek

Ledwie łapię ciekawy kadr, już zostaję proszona o niestraszenie wiewiórek. Serio?

agitacja

Niestety nie sposób tak łatwo się opędzić od dwóch pań z misją nawrócenia mnie, które podchodzą zaraz potem.

Widzimy że będą piękne zdjęcia, wrażliwa pani na naturę, czy nie warto odpowiedzieć sobie przy tej okazji na ważne pytania?

Kulturalnie acz stanowczo je odprawiam. Ja mam tu swoją własną misję do spełnienia! Błagam – nie teraz!

estetyczne to tu są tylko te krokusy

Pogoda bezlitośnie szybko się psuje. Wiem, że to kwestia minut, kiedy krokusy stulą płatki. Atakuję jedną kępkę, potem kolejną, pokładam się na zaminowanym terenie, widać równie atrakcyjnym dla psów za potrzebą, jak dla mnie. Szkoda że państwo właścicielstwo nie kwapi się, żeby to posprzątać, teraz szczególnie bym to sobie ceniła.

Mam parę fot, bum, deszcz. Przynajmniej nie muszę już robić z siebie pajaca na Karkonoskiej.

JA I MOJE WIECZNE PERYPETIE

I tak praktycznie zawsze coś. Np. upodobam sobie szczególnie czyjąś kwitnącą jabłoń, wpychając obiektyw makro przez płot posesji. Nie wystarczy uprzejma prośba, żebym się natychmiast wynosiła, właściciel chce we mnie rzucić grabiami!

Albo na zleceniu u klienta akumulator wysiada nagle ten jeden raz (potem już nigdy mu nic nie było).

Albo fotografuję węża, który przypełzł nie wiedzieć czemu przed mój dom, narażam życie dla dobrej klatki, wiem, że narażam. Ocalałam, yey, po wszystkim okazuje się, że w aparacie nie było karty. Co więcej, ośmioletni wówczas syn prycha na mnie i mówi: mamo, to był zaskroniec…:)