Witaj przedwiośnie!

Wiosna już naprawdę za pasem! Teraz gdy piszę tego posta, wyglądam przez okno i patrzę sobie na przebijające się przez ziemię tulipany i narcyze. Baziowe gąsienice zwisają już z niektórych drzew, w konarach drzew płyną soki, gdzieniegdzie słychać ptaki, a i w dzień odczuwalnie dłużej jasno. Choć poranne temperatury nie napawają jeszcze optymizmem, ja tam z zimą się już żegnam, a oficjalnie witam przedwiośnie.

Są już przebiśniegi!

W zeszły weekend pojechałyśmy z moją siostrą Olą do lasu w Kosarzynie w województwie lubuskim i znalazłyśmy coś ekstra: “prawdziwe”, dzikie, leśne przebiśniegi! Nie żebym wzgardzała ogrodowymi, ale leśne to dla mnie prawdziwa gratka.

Ostatnio widziałam przebiśniegi w lesie ze 30 lat temu… Dokładnie w tym samym miejscu, na spacerze z moją mamą… Więc na serio się wzruszyłam.

AA czy są grzyby?

Owszem, choć nie takie, które przyspieszają bicie serca. No ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi… wiadomo co. Tak więc znalazłyśmy:

• kisielnicę kędzierzawą (jak zabrałam się za jej focenie, Ola obśmiała mnie, że “pieprznik schodzi na dno” :D)
• jakieś bliżej niezidentyfikowane maleństwa-halucynogenki, na widok których Ola powiedziała: “zjedzmy je, może zaczniemy widzieć prawdziwki”
• oraz na koniec rarytas: jedno małe stanowisko uszaków bzowych, rosnących na dodatek w towarzystwie płomiennicy zimowej (oraz w towarzystwie przebiśniegów, więc full wypas w jednym miejscu)

Kiedy można spodziewać się “prawdziwych” grzybów? Już w marcu / kwietniu smardzów. A w maju jak dobrze pójdzie – grzybów “pierwszego sortu”, czyli tych z najbardziej wyczekiwanego mainstreamu leśnego. Takich co to nie trzeba zadzierać karku, by je wypatrzeć na drzewach.

Za to wiosny, moi kochani, słońca na twarzy, zrzucenia z grzbietów tych przeklętych zimowych kurtek i szalików jak koce, to już naprawdę w każdej chwili!