Łycznik późny (Sarcomyxa serotina) – grzyb późnojesienny i zimowy, dość kontrowersyjny jak chodzi przydatność do spożycia. Często mylony z podobnym i rosnącym w podobnym czasie i podobnych miejscach boczniakiem ostrygowatym.
Wygląd
Kapelusz gruby i mięsisty, o zielonkawym odcieniu, u młodych okazów podwinięty, potem wyprostowany. Skórka kapelusza gdy wilgotna – bardzo błyszcząca, śliska i lepka, w czasie suchej pogody – sucha. Blaszki gęste, u młodych owocników jasne (białawo-beżowawe, w kierunku lekkiej żółci), potem coraz bardziej żółknące, a przy brzegach nawet pomarańczowawe.
Trzon krótki, boczny, żółty do pomarańczowożółtego, pokryty łuseczkami. Łuseczki często bardziej widoczne przy granicy z blaszkami.
Na ostatnim zdjęciu te większe i bardziej szare grzyby to boczniaki ostrygowate (Pleurotus ostreatus), a te mniejsze i bardziej zielonkawe to łyczniki późne (Sarcomyxa serotina).
Występowanie
Łycznik późny rośnie późną jesienią i zimą na drewnie drzew liściastych, głównie na powalonych drzewach, w terenach mokrzejszych – przy strumieniach, rzekach, w lasach łęgowych.
Ostatnio spotykam go często. Ale w okresie późnojesiennym i zimowym najczęściej bywam właśnie w takich miejscach, więc szanse spotkania są spore.
Przydatność do spożycia
Oj, różnie podają źródła. Kiedyś podawały, że łycznik późny jest jadalny. Teraz od informacji, że jest szkodliwy i niejadalny, po takie, że jadalny. Ponoć gorzkawy i to ma być powodem jego niejadalności. Ale nie tylko.
Info ze strony grzyby.pl:
Ostrożny w takich sprawach Andreas Gminder w swoim nowym atlasie pisze “wg nowszych badań zawiera wiele składników, które nie tylko są niezdrowe, ale czasem nawet rakotwórcze. Dlatego lepiej jest zaliczyć go do grzybów trujących”.
Z kolei według atlasu “Grzyby – wielki przewodnik Molpharma” Ewald Gerhardt:
Nadający się do konsumpcji, ale nie tak smaczny jak boczniak ostrygowaty.
W różnych grupach i na forach widziałam wpisy, że ludzie jedzą łycznika późnego. Ja nie jadłam i nikomu nie polecam. Ale może kiedyś spróbuję, żeby się przekonać o tej gorzkości.
Gatunki podobne
Boczniak ostrygowaty (Pleurotus ostreatus) – który rośnie w podobnym czasie i też na drewnie drzew liściastych. Jednak boczniak jest szary bez zielonkawego odcienia, blaszki ma jaśniejsze i schodzące głębiej na dłuższy i bezłuseczkowy trzon. Boczniak ostrygowaty osiąga też większe rozmiary.
Źródła
- Grzyby.pl
- “Grzyby – wielki przewodnik Molpharma” Ewald Gerhardt
Brak komentarzy