Grzybiarz grzybiarzowi nierówny, czyli co kto lubi robić w lesie

Witaj Marianno! Ciekawy temat i szczerze opowiedziany, pokazany. 😉 Niby każdy jedzie do lasu, a jednak jak różne są cele wycieczki. Jak to jest u mnie? Opowiem bardzo skrótowo. W lesie robię wiele rzeczy. Zależy to od pory roku, obfitości runa leśnego, pogody, stanu ducha i jeszcze kilku innych czynników. Na przełomie czerwca/lipca koncentruję się na zbiorach jagód. Oczywiście dochodzą do tego zdjęcia i chociaż pobieżne sprawdzenie kilku miejscówek grzybowych. W sezonie grzybowym – jeżeli jest wysyp, oddaję się pasji grzybobrania i podziwiania niezwykłego świata grzybów. W sezonie zimowym to przede wszystkim wyszukiwanie sędziwych drzew, ich mierzenie, fotografowanie i wywiad u miejscowych, aby dowiedzieć się coś o historii tych drzew. Do wszystkiego dochodzą jeszcze sprawy duchowe, medytacja, sekretne obrzędy. Dlatego najczęściej jeżdżę sam do lasu i nie ukrywam, że jestem wielkim indywidualistą. Niemniej, próbuję małżonce i synowi zaszczepić las we krwi. 😉 Czasami letnią porą ze mną się wybierają, ale maks. jeden raz lub dwa razy w sezonie. Później im się już nie chce (bo za wcześnie trzeba wstać, bo komary, kleszcze, bąki, muchy, itp.) 😉 Zdarza mi się też zabrać jakiegoś znajomego, ale musi to być naprawdę sprawdzony człowiek. Mam dosłownie garstkę zaufanych osób, które okazjonalnie zabieram. Jednak – tak jak wspomniałem – najbardziej preferuję samotne wycieczki. Bierze się to też z tego, że często pokonuję spore odległości i po niewygodnych terenach, przez co niektórym włącza się marudzenie, czego nie lubię. 😉 W zeszłym sezonie podczas wysypu, “posypały” mi się oferty wspólnych wycieczek od ludzi, którzy czytali moje wpisy na http://www.grzyby.pl. Wszystkim konsekwentnie odmówiłem. Niektórzy nawet się obrazili i stwierdzili, że jestem samolubem. Odpowiedziałem im, że mają rację ponieważ nie wpuszczam do mojego świata ludzi, którzy witają mnie po raz pierwszy, pisząc maila: “Siemka ziomuś. Czy zabierzesz mnie na prawdziwki. Oferuję transport gratis, a po dobrych zbiorach piwko, albo dwa”. Na takie “przywitanie” odpisywałem delikatnie, że grają nie w mojej lidze.
Kiedyś istniała wspaniała paczka grzybiarzy z zasadami, o której pisałem u siebie w “Historii Grzybobrań Pociągowych”. Z tamtymi ludźmi można było konie kraść. Wielu ludziom też nie odpowiada, że jadę do lasu pociągiem, a nie wygodnie samochodem. Jednak nieliczni, którzy ze mną byli, po wycieczce stwierdzili, że było super. 😉 To naprawdę bardzo, bardzo skrótowo. Bez względu na cel wycieczki, zawsze wchłaniam Jego potęgę, majestat i piękno. Pozdrawiam. 😉

Uprawiam NW, ale nie ten miejski tylko ten po leśnych duktach. Przed rokiem było nas więcej, wykruszyło się towarzystwo, ale to mi nie przeszkadza plecak na plecy(a w plecaku pojemnik na grzyby), kije do ręki i do lasu :). Wracam zawsze ze zbiorami mając jednocześnie zaliczony trening na świeżym powietrzu. Polecam!