Grzybobranie w Kotlinie Kłodzkiej, czyli o tym, jak to nie każdy wypad na grzyby musi się udać

Zainspirowana doniesieniami kolegów po fachu (:), o 16:20 wyruszyłam wczoraj z Wrocławia do Kotliny Kłodzkiej. Ale to się po prostu nie może udać, gdy o 18tej lądujesz w nieznanym sobie miejscu.

Wita cię deszcz i burza, jest prawie całkiem ciemno. Pierwszy las, do którego trafiasz, okropnie zniszczony, zaśmiecony, grzyby skopane. Odczuwam niepokój i zastanawiam się:

Co ja sobie właściwie wyobrażałam

Nie chce mi się nawet wyciągać aparatu.

A Andrzej i Paweł dwa dni wcześniej nacięli tam prawdziwków całe kosze

Proszę nie sugerujcie się moim wpisem i nie wyciągajcie wniosków, że do Kotliny Kłodzkiej nie ma co jechać na grzyby. Optymistyczną i pełną euforii opowieść o grzybobraniu w Kotlinie Kłodzkiej przeczytacie na blogu Pawła Lenarta. To właśnie na nią tak żywo zareagowała moja wyobraźnia.

Ale Paweł na pewno o wiele lepiej się do tej wyprawy przygotował oraz co najważniejsze, miał ze sobą super przewodnika: Andrzeja, który Kotlinę Kłodzką zna jak własną kieszeń, jak ja Kosarzyn.

Nic dziwnego, że chłopaki dali czadu.

Światełko na końcu tunelu i sytuacja grzybowa

Dość szybko udało nam się jednak znaleźć ładny, perspektywiczny las. Dlaczego perspektywiczny? Bo wzdłuż drogi, dzięki czemu mogliśmy oddalić się od auta, nie ryzykując zgubienia się w lesie późnym wieczorem. Wystarczyło trzymać się tej ścieżki.

Sytuacja grzybowa nie prześwietna, ale też nie beznadziejna. Prawdziwka co prawda nie znaleźliśmy ani jednego, za to przyjemnie było obserwować różnorodność gatunków. Wypad pod znakiem podgrzybków brunatnych, ale były też rydze, pieprzniki, muchomory rdzawobrązowe, czerwieniejące (i też pierwsze czerwone!), borowiki ceglastopore. Oraz cała masa goryczaków żółciowych, czasem tak łudząco podobnych do podgrzybków albo nawet i pośledniejszych prawdziwków, że aż mi ciśnienie skakało:)

Jednak w prawdziwym prawdziwku jest coś takiego, że serce nieomylnie podpowie Ci, że to prawdziwek, a nie żaden inny. Oto moja recepta na to, jak rozróżnić goryczaka od prawdziwka – słuchaj serca;)

No i zawsze mogłoby być gorzej

• Bo przecież Wojtek był tam ze mną;
• Wzięłam ze sobą buty na zmianę, choć w chwili wyjazdu we Wrocławiu były 32 stopnie;
• Przynajmniej byłam na grzybach i mogę to opisać, a nie muszę studiować artykułów o zdrowotnych walorach grzybów, żeby mieć co wrzucić na bloga (a tak na serio, to oczywiście chętnie kiedyś o tym napiszę, bo myślę, że to ciekawy temat);
• Prawdziwki i tak wolę znajdować w Kosarzynie.

Ja to jednak jestem grzybiarz niskopienny

Wolę łazić po płaskich terenach, zwłaszcza w poszukiwaniu grzybów. Bo w górach to się ciągle potykasz, jak ten ostatni gamoń, staczasz po śliskich szyszkach i gałęziach. Albo stawiasz koszyk i koszyk ci się stacza:) Piszę to z całym ogromnym szacunkiem dla grzybiarzy-górali. Wyobrażam sobie, że dla Was tylko góry! Darz Grzyb!