Łycznik białawy (Panellus mitis), znany też pod nazwą łycznik łagodny, to jeden z tych małych grzybów, które ja i mój makroobiektyw po prostu kochamy. Aż się prosi o zdjęcia. Najpiękniejszy – jak to małe, blaszkowe grzybki – oczywiście od spodu, i jak jest młody i bialutki.
Niejadalny, ale „za to” rośnie m.in. zimą, więc jest gratką w czasie leśnych wędrówek, kiedy nie ma aż tylu gatunków grzybów, jak na przykład latem czy jesienią.
Wygląd
Łycznik białawy ma mały półkolisty lub muszelkowaty kapelusz o średnicy do 1,5 cm. Z wierzchu nieco filcowaty, a skórkę – kiedy jest mokra – da się łatwo ściągnąć. Od spodu kapelusza ma gęste blaszki, zbiegające do granicy trzonu. Trzon boczny, mały, nieco łuseczkowato-otrębiasty.
Młody łycznik białawy jest śnieżnobiały. Starsze owocniki stają się beżowawe, aż do brązowawych.
Występowanie
Łycznik białawy rośnie na drewnie drzew iglastych, najczęściej sosen. Widywałam na kłodach, pojedynczych gałęziach i stosach gałęzi.
Jest to grzyb późnojesienny i zimowy, można na niego trafić od października do marca.
Źródła podają, że częsty, ja nie spotykam jakoś super często, ale może dlatego, że zimą przenoszę się głównie do lasów liściastych. Tak czy siak jeśli już się wybiorę do lasu sosnowego, to wcale tak często na łycznika białawego nie trafiam.
Gatunki podobne
- Łycznik ochrowy (Panellus stipticus) – podobieństwo głównie od góry, podobny też trzon.
- Rozszczepka pospolita (Schizophyllum commune) – podobieństwo od góry, ze względu na muszelkowaty kształt.
- Ciżmówki, np. ciżmówka miękka (Crepidotus mollis) – podobne blaszki, jednak ciżmówka nie ma trzonu.
- Bokówka biała (Pleurocybella porrigens) – lecz ta nie ma trzonu i jest większa.
- Boczniakowiec szerokozarodnikowy (Pleurotellus chioneus) – nie ma trzonu i rośnie na drewnie drzew liściastych.
- i inne małe “pizdryki” nagałązkowe 😀
Źródła
- “Grzyby – wielki przewodnik Molpharma” Ewald Gerhardt
- Wikipedia
Brak komentarzy